ROZDZIAŁ 1.

Ścielę łóżka w pokojach dzieci i już szykuję się do wyjścia. Na dole wszyscy na mnie już czekają: Peeta, Holly i Colin. Spoglądam na ich drobne i delikatne twarzyczki; w oczach Holly dostrzegam błysk w oku - ten sam, który dostrzegałam u Prim, natomiast w oczach Colina - mały stres. Zawsze tak miał przed wyjściem do szkoły.
Spoglądam tym razem na Peetę, który uśmiecha się od ucha do ucha w moją stronę. Odwdzięczam się tym samym i ubieram sweter.
Wychodzimy na zewnątrz i oddychamy świeżym, nieskażonym powietrzem i dopiero teraz zauważam, jak dobrze udało im się odbudować Dwunastkę. Piękne domy zrobione z cegły idealnie prezentują się na tle czystego, błękitnego nieba i wschodzącego słońca. Jest jeszcze wcześnie, myślę. Zastanawiam się, kiedy przyjdzie zima i nagle uświadamiam sobie jedno: gdyby nie ja, Peeta, Finnick oraz inne osoby z Drużyny Gwiazd oraz te, które pomogły rebeliantom, za niedługo byłyby dożynki. Dzień, którego zawsze się obawiałam w dzieciństwie. I, podczas pierwszych dożynek Prim, zmienił mi życie. Nie tylko mi, ale też Peecie, Gale'owi, Haymitch'owi... Dzień, w którym zaczęła się rewolucja. W którym wznieciłam iskrę.
Patrzę na Peetę trzymającego za rękę małego, ośmioletniego Colina, któremu drżą ręce, a Peeta mówi do niego pocieszające słowa. Jest tak praktycznie codziennie. Dzień w dzień.
Docieramy powoli do szkoły. Cała nasza czwórka patrzy na przerażone pierwszym dniem szkoły dzieci i ich rodziców. Odprowadzamy Holly i Colina do drzwi wejściowych, odwracamy się i wracamy do domu.
Chwytam Peetę za dłoń, a on ściska ją, jakby nigdy nie chciał jej puścić. Spoglądam na niego ukradkiem i zauważam, że patrzy na moją dłoń i się uśmiecha.
Po krótkim czasie znajdujemy się pod naszym domem w Wiosce Zwycięzców. W moim dawnym domu. Cieszę się, że nam, jako małżeństwu nie przyznano nowego. Mam spory sentyment do tego. Dom Peety oddaliśmy biedniejszym ludziom, nie potrzebowaliśmy dwóch.
Wieszam sweter w szafie i ciągnę za sobą do salonu Peetę. Siadamy przy kominku i ogrzewamy ręce. Przez całe moje ciało przechodzi ciepło. Mimo tego, że dalej jest lato, podczas końca tej pory roku jest zdecydowanie chłodniej. Wiatr zaczyna mocniej wiać, a temperatura spada. Dzieci coraz rzadziej wychodzą na dwór, bo coraz częściej pada i każdy mieszkaniec Dwunastki zostaje w domu.
- Katniss? - odzywa się Peeta z uśmiechem na twarzy. Spoglądam na niego, a nasze oczy się spotykają.
- Tak? - pytam go.
- Kocham Cię. - mówi z całą swoją miłością, która narastała z każdym dniem, odkąd w końcu wojna się skończyła i mogliśmy być razem.
- Wiem. - uśmiecham się szeroko, całuję go w policzek i nagle przypomina mi się Gale. Mój stary przyjaciel Gale. Nie widziałam się z nim osobiście 25 lat. Jedynie czasem widziałam go w telewizji. Mogę się założyć, że znalazł sobie żonę i jest szczęśliwy. Tak, jak ja z Peetą.
Peeta powoli wstaje, łapie mnie za rękę i ciągnie na sofę. Sam idzie zaparzyć herbatę - robi to nieraz i wie, jaka jest moja ulubiona. Po chwili przynosi obie, a jedną daje mi do ręki.
- Zimno dziś - zaczyna Peeta, a ja potwierdzam jego słowa skinięciem głowy. Wpatruję się w niego - w Peetę, w mojego Peetę, który - mimo, że nie jest już tym 16-latkiem, którego poznałam podczas dożynek - nie bardzo się zmienił. Z charakteru oczywiście, ale z wyglądu - niezbyt.
Zastanawiam się nad tym, czemu Colin tak bardzo boi się przed pójściem do szkoły - wszystkie dzieci wiedzą, kim są jego rodzice i co zrobili dla Panem. Nagle odpływam - moje myśli są już kompletnie gdzie indziej. Peeta to zauważa pyta:
- Nad czym tak myślisz?
Momentalnie odwracam głowę w jego stronę i zauważam troskę w jego oczach.
- Zastanawiam się, czemu Colin tak bardzo boi się przed pójściem do szkoły. - odpowiadam szczerze.
Peeta zastanawia się przez chwilę i odpowiada mi:
- To proste - mówi, znowu się uśmiechając - ja też się bałem. Ale zawsze tylko paru rzeczy - umrzesz, broń Boże, powiem coś głupiego do Ciebie i mnie znienawidzisz, albo znajdziesz sobie innego - kończy Peeta śmiejąc się, a ja robię to samo. - A ty...? Czego bałaś się przed pójściem do szkoły?
- Tego, że kiedyś podczas lekcji zdarzy się to, że zadzwoni alarm i będę musiała zabrać z lekcji Prim. Niestety, to się stało... - na ostatnich zdaniach łamie mi się głos i spływa po moim policzku łza. Peeta od razu to zauważa i przytula mnie. Głaszcze po włosach, aby dodać otuchy i mówi to samo, co mówi do Colina przed wyjściem do szkoły. Tulę się do niego i zagryzam wargę. Miło wspominam Prim i tatę, ale jest to dla mnie też trudne.
Po chwili się uspokajam, gdy zauważam, że do domu wchodzą Colin i Holly. Zastanawiam się, ile czasu płakałam w ramionach Peety, skoro oni już wrócili. Patrzę na ich przerażone twarze.
- Nauczyciele kazali nam wrócić do domu - nie muszę pytać, znam odpowiedź, ale czemu to zrobili? - Kapitol ma dla nas ważną informację do przekazania. Powiedzieli, że...
Nagle telewizor sam się włącza i w czwórkę się na niego patrzymy nieruchomo.
- Witajcie! - zaczyna prezenter z uśmiechem, który po chwili blednie. - Mamy ważne informacje do przekazania, których nie mogliśmy przekazać wcześniej. Jest nam z tego powodu bardzo przykro. - Patrzę na Peetę, a on na mnie. Co ma na myśli ten facet? Co ważnego chce nam przekazać?
Wsłuchujemy się dalej, a prezenter opowiada o tragicznym wypadku - budynek, w którym mieszkała Paylor, Plutarch i inni rebelianci - doszczętnie spłonął, co jest pokazane na fotografiach. Udało im się go odbudować, jednak nikt nie zdołał uratować ludzi z płonącego budynku. Znowu zbiera mi się na płacz - Plutarch, który kiedyś zajmował się "atakiem" rebeliantów na Kapitol - dziś już nie żyje. Paylor, która kazała strażnikom wpuścić mnie do szklarni Snowa - jej również nie ma. Może i Paylor nie znałam zbyt dobrze, ale była ważna dla mnie tak samo, jak ważny był Plutarch.
- Nowym prezydentem została wybrana Claribel Maverick - mężczyzna kończy i nagle na ekranie pojawia się kobieta. - Witam! To ja jestem Claribel Maverick. Mam dla państwa do przekazania ważną wiadomość. Otóż - postanowiliśmy przywrócić Głodowe Igrzyska! Dla przypomnienia dystryktom, gdzie ich miejsce, trybutami zostaną potomkowie osób, które najbardziej przyczyniły się do obalenia Kapitolu 25 lat temu. Niech los zawsze wam sprzyja!